tekst i reżyseria: Michał Kmiecik
dramaturgia: Sebastian Liszka
scenografia, kostiumy, video, reżyseria światła: Karolina Sulich
koncepcja kostiumograficzna: Natalia Burzyńska

obsada:
Sara Celler-Jezierska
Włodzimierz Dyła [g]
Jerzy Gronowski [g]
Rafał Kosowski
Czesław Skwarek [g]

o spektaklu:

#dziady jest to nazwisko uroczystości obchodzonej dotąd między pospólstwem w wielu powiatach, na pamiątkę #dziadów, czyli w ogólności #zmarłych przodków. W teraźniejszych czasach, ponieważ #światłe duchowieństwo i #właściciele usiłowali wykorzenić zwyczaj połączony z zabobonnymi praktykami i zbytkiem częstokroć nagannym, #pospólstwo więc święci #dziady tajemnie w kaplicach lub pustych domach niedaleko cmentarza. Zastawia się tam pospolicie #uczta z rozmaitego jadła, trunków, owoców i wywołują się #dusze nieboszczyków. Godna uwagi, iż zwyczaj częstowania #zmarłych zdaje się być wspólny wszystkim #ludom pogańskim. #dziady nasze mają to szczególnie, iż #obrzędy pogańskie pomieszane są z #wyobrażeniami religii chrześcijańskiej, zwłaszcza iż #dzień zaduszny przypada około czasu tej uroczystości. #pospólstwo rozumie, iż potrawami, napojem i śpiewami przynosi ulgę #duszom czyścowym.

Cel tak pobożny święta, miejsca samotne, czas nocny, obrzędy fantastyczne, #bajki, #powieści i #pieśni o nieboszczykach powracających z prośbami lub przestrogami przemawiały niegdyś silnie do imaginacji; a we wszystkich #zmyśleniach poczwarnych można było dostrzec pewne #dążenie moralne i pewne #nauki, gminnym sposobem zmysłowie przedstawiane. Poema niniejsze przedstawi #obrazy w podobnym #duchu, #śpiewy zaś obrzędowe; #gusła i #inkantacje są po większej części wiernie, a niekiedy dosłownie z #gminnej poezji wzięte.