W swej inscenizacji klasycznego dramatu Majewski jest zaskakująco wierny – mało już dziś czytelnemu – tekstowi. Za to folguje sobie jeśli chodzi o inscenizację: rzecz dzieje się we współczesnej, skrzywionej iście po lynchowsku, polskiej wsi i oscyluje między horrorem a groteską. Siłą spektaklu jest kilka bardzo wyrazistych kreacji aktorskich: ubrana w grube warstwy jeansu obsada z wyczuciem odgrywa epizody z życia społeczności, w której do cna wyschły dobre emocje, a religia, plotka i zawiść niszczą poczucie wspólnoty.

Przemek Gulda
@guldapoleca
[link do źródła]