Kiedy Ryszard stanął na czele wielkiej korporacji nie miał pojęcia, jaką władzę dano mu do ręki. Nie miał pojęcia, jak wielki wpływ wywierać mógł będzie na życie swoich pracowników. Nie miał pojęcia, jak władza upaja. Nie miał też pojęcia, jak prędko go ona znudzi. Współpracownicy stają się dla niego pionkami w swoistej rozgrywce. Celem życia staje się poszukiwanie granicy, której nie można przekroczyć, ingerując w życie innych ludzi. Ryszard zwalnia pracowników, każe swoim pracownikom zwalniać innych. Ryszard podnosi płace, awansuje. Ryszard wynosi tylko po to, by zniszczyć. Ryszard podejmuje decyzje zmieniające radykalnie życie jego pracowników i spokojnie się przygląda się skutkom swoich posunięć. Z uwagą obserwuje wywołane przez siebie klęski życiowe i przygląda się pilnie wygenerowanym przez siebie uśmiechom fortuny.

„III” (Trzeci) Philippe’a Malone to swobodna trawestacja szekspirowskiego „Ryszarda Trzeciego”. Współczesny Ryszard nie jest królem, ale jego władza równa jest tej, jaka dysponował historyczny i literacki pierwowzór. I z tą władzą właśnie bohater nie potrafi sobie poradzić. Nie potrafi rządzić (a raczej zarządzać) racjonalnie, lecz impulsywnymi posunięciami nieuchronnie przyspiesza swój koniec. Nie ścina głów, ale wręcza wypowiedzenia i podwyżki. Przy pomocy kopert decyduje o losach ludzi. Czy znajdzie granicę, której nie uda mu się przekroczyć?